Δέσποινα Αντάρη δε θα σε πω ηρωίδα, αλλά ΜΑΜΑ με κεφαλαία γράμματα

Επεισόδιο 23 podcast (Μάιος 2023)

«Αλίμονο στη χώρα που αναγκάζει τις μάνες να γίνουν ηρωίδες». Αυτό το παραφρασμένο απόφθεγμα του Μπρεχτ σκεφτόμουν καθώς άκουγα την Δέσποινα Αντάρη, εκπρόσωπο του παραρτήματος Τρικάλων του Συλλόγου Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «Φλόγα» να μου μιλά για τη δύσκολη καθημερινότητα της οικογένειάς της λόγω της αναπηρίας που άφησε ο καρκίνος στο παιδί της.

Αλίμονο στη χώρα που κάνει τους γονιούς να αγωνιούν για την τύχη του ανάπηρου παιδιού τους, όταν εκείνοι δεν θα βρίσκονται πια στη ζωή. Που αρέσκεται στο να μοιράζει αφειδώς χαρακτηρισμούς περί ηρωισμού, με την αναπηρία να συνεχίζει να αποτελεί στην εποχή μας, δικαιολογία αποκλεισμού και περιθωριοποίησης.

Με την πλειονότητα των πολιτών να έχουν άγνοια όσον αφορά στις περισσότερες πτυχές του θέματος της αναπηρίας- γεγονός που προκαλεί λανθασμένα συναισθήματα και απόψεις- νιώθω την ανάγκη να παραφράσω και την πασίγνωστη ρήση του Αντρέ Μπρετόν, σημειώνοντας πως «η ενσυναίσθηση είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση». Γιατί στην εποχή που ζούμε έχει σημασία να χαρακτηρίζει τον άνθρωπο αυτή η μεγάλη αρετή που στην καθημερινή ζωή μεταφράζεται σαν την τέχνη του να μπορείς για λίγο να αφήνεις τον δικό σου κόσμο και να εισέρχεσαι στα θέλω, τις ανάγκες και τα συναισθήματα των άλλων, βλέποντας μέσα από τα δικά τους μάτια.

Γιορτή της μητέρας σήμερα, αλλά δυστυχώς έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να μπορέσουμε ως κοινωνία να κοιτάξουμε κατάματα όλες αυτές τις γυναίκες- όλους αυτούς τους ανθρώπους- που αγωνίζονται για τα αυτονόητα!